Μόλις επιλεγεί η οδός χορήγησης της τροφής και προσδιοριστεί η λύση, το επόμενο βήμα είναι να αποφασιστεί πως θα πρέπει να χορηγηθεί στον ασθενή. H πολύπλευρη επαγγελματική προσέγγιση είναι απαραίτητη για να διασφαλιστεί ότι λαμβάνονται υπόψη όλοι οι περιορισμοί (π.χ. θεραπείες, νοσηλευτικά προγράμματα). Η συμμετοχή του ασθενούς/ φροντιστή στην απόφαση αυτή είναι σημαντική (ιδιαίτερα αν είναι πιθανή η μακροπρόθεσμη σίτιση).
Αρχές σίτισης μέσω καθετήρα :
– Πρέπει να πληρούνται οι διατροφικές ανάγκες (συμπεριλαμβανομένων όλων των μικροθρεπτικών συστατικών)
– Η χορήγηση της τροφής στον καθετήρα πρέπει να είναι πιο αργή και πιο ελεγχόμενη εάν ο καθετήρας σίτισης τοποθετηθεί πολύ παρακάτω από τον γαστρεντερικό σωλήνα1.
– Τα συστήματα θα πρέπει να ελαχιστοποιούν τον κίνδυνο λοίμωξης (προσεκτικός χειρισμός και όσο το δυνατόν λιγότερες συνδέσεις)
– Ο καθετήρας σίτισης μπορεί να χρησιμοποιείται για χορήγηση φαρμάκου μόνο με φαρμακευτική οδηγία (για να ελαχιστοποιηθούν οι πιθανότητες απόφραξης/ αλληλεπίδραση φαρμάκου – θρεπτικών συστατικών)
Τρόποι χορήγησης
Οι τροφές μπορούν να ληφθούν με τους παρακάτω τρόπους
– Bolus – η χορήγηση bolus αντικατοπτρίζει τη φυσιολογική λειτουργία κατανάλωσης φαγητού και νερού. Γίνεται χορήγηση μιας σταθερής ποσότητας με αργό ρυθμό (χρησιμοποιώντας μια σύριγγα > των 50 ml) για ένα καθορισμένο χρονικό διάστημα – συνήθως 200-300 ml 6-8 φορές τη μέρα. Αυτή η προσέγγιση χρησιμοποιείται κυρίως αν ο ασθενής είναι ανήσυχος ή στην περίπτωση που δεν θέλει να είναι συνέχεια συνδεδεμένος με αντλία σίτισης. Η σίτιση bolus μπορεί να μην είναι ανεκτή από ασθενείς, για παράδειγμα, με διαβήτη, αλλοιωμένη γαστρική κένωση ή μετεγχειρητικούς ασθενείς.
– Διαλείπουσα – η τροφή χορηγείται σε μια περίοδο 24 ωρών με διαστήματα ανάπαυσης (π.χ. 3 ώρες τροφοδοσία που ακολουθείται από 2 ώρες διακοπή). Αυτό επιτρέπει στον ασθενή να είναι περισσότερο σε κίνηση.
– Κατά τη διάρκεια της νύχτας – η τροφή χορηγείται κατά τη διάρκεια της νύχτας, για μεγαλύτερη ελευθερία κατά τη διάρκεια της ημέρας. Αυτή η τεχνική είναι χρήσιμη αν χρησιμοποιείται σαν συμπλήρωμα για την σίτιση από το στόμα. Ωστόσο, πρέπει να ληφθούν υπόψη οι συνέπειες της χορήγησης μεγάλου όγκου υγρών.
– Συνεχής – σε αυτή την περίπτωση η χορήγηση της τροφής γίνεται συνεχώς. Η χρήση μιας αντλίας είναι ιδανική, παρόλα αυτά, εάν οι πόροι είναι περιορισμένοι, η παλαιότερη τεχνική με στάγδην χορήγηση μέσω καθετήρα βαρύτητας είναι αποτελεσματική (αν και λιγότερο αξιόπιστη). Με τη σίτιση μέσω καθετήρα βαρύτητας, ο ρυθμός ροής μπορεί να αλλάξει κάθε φορά που ο ασθενής αλλάζει τη θέση του. Ως εκ τούτου, ενδείκνυται μόνο για ασθενείς χωρίς μεταβολή στην γαστρική κένωση ή με κίνδυνο αναρρόφησης.
Βιβλιογραφία
– 1. Löser C, Aschl G, Hebuterne X, et al. ESPEN guidelines on artificial enteral nutrition–percutaneous endoscopic gastrostomy (PEG). Clinical nutrition (Edinburgh, Scotland) 2005;24:848-61.
